[One-Shot] ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ♥ [2AM&BEG]

ข้อมูลเบื้องต้น

จิ้มรูปใหญ่ที่รูปเล็กนะคะ >O<

q. lisbon

เนื้อเรื่อง

นิยายเรื่องนี้ เกิดจากจิตนาการในแต่งของผู้เขียนเพียงเท่านั้น


............

.........

......

....

...
..

.

.


.


เสียงรถยนต์ที่คุ้นหูแล่นเข้าสู่ที่จอดรถอย่างนิ่มนวล ร่างบางหยิบกระเป๋า ข้าวของที่ซื้อมาและเอกสารที่ต้องทำงานขึ้นมาไว้ในมือแล้วเปิดประตูลงจากรถมา สาวท้าวให้เร็วขึ้นอีกหน่อยเพื่อให้ทันลิฟต์ที่ผู้ร่วมคอนโดกดไว้พอดี ทันทีที่ถึงห้องก็รีบทอดรองเท้า วางข้าวของจนเรียบร้อย และเดินไปทำอาหารเย็นจนเสร็จ
ไม่รู้ว่า ‘น้องชาย’ ที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแม้แต่น้อย จะกลับมาจากบริษัทหรือยัง
ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปดูที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็ยังไม่พบเจอหนุ่มน้อยของเธอเลย เดินไปดูที่ห้องนอนของเขาก็ว่างเปล่า ห้องน้ำอยู่ไม่อยู่ ก็เหลือที่เดียว ... ห้องนอนเธอ
“ควอนอา ~ ตื่นได้แล้ว นายมานอนห้องพี่อีกแล้วนะ”เสียงหวานของเธอทำให้คนที่นอนอยู่ค่อยๆพลิกตัวขึ้นมามองหน้าเธออย่างงัวเงีย ร่างบางอมยิ้มกับความน่ารักของเขา แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม
“นูนา .... กลับมาแล้วหรอครับ”ทักทายพี่สาวคนสวยเหมือนเคยแล้วยกศีรษะขึ้นมาหนุนตักของร่างบางแล้วจับมือของเธอขึ้นมาแนบแก้มตัวเองไว้
“ควอนนี่ ไปกินข้าวกันเถอะ พี่ทำอาหารเสร็จแล้วนะ”เธอพูดขึ้นมาแก้เขิน ทั้งที่เขาทำกับเธอแบบนี้เป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยเลยที่เธอจะไม่รู้สึกประหม่า
“ควอนอา ~ นายไม่หิวรึไง ? พี่หิวแล้วนะ”เมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยไม่มีท่าทีที่จะยอมปล่อยมือเธอและลุกไปทานข้าวสักที เธอจึงใช้อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่เอื้อมไปจั๊กจี้เขาที่เอวเขา
“นูนา ~ พอแล้วๆ ลุกแล้วๆ”และก็ได้ผล ชายหนุ่มยอมลุกขึ้นแต่โดยดี หญิงสาวยิ้มอีกครั้ง แล้วจูงมือเขาเดินไปที่โต๊ะอาหารหลังจากที่เธอได้จัดเอาไว้

ไม่รู้ว่าทุกอย่างเป็นแบบนี้มานานแค่ไหน รู้เพียงแต่ว่าทุกๆวันของเธอจะรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและมีความสุขเมื่อได้เจอกับเขา
ซน กาอิน เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตตามประสา working woman ทำงานเกือบจะเป็นบ้าเป็นหลังเพราะว่างานที่ทำเป็นสิ่งที่เธอชอบ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ยากจนอะไร แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดจะนั่งกินอนกินอยู่บ้านเฉยๆได้ เธอย้ายมาอยู่ในโซลตั้งแต่สอบเข้ามหาลัยได้ จนเมื่อเธอเรียนถึงปี 3 ก็มีน้องชายมาอาศัยอยู่ที่คอนโดด้วย ....
กาอินเป็นลูกสาวคนเดียวที่พ่อแม่แสนจะรักและเป็นห่วงมากๆ ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวจึงค่อนข้างที่จะตามใจลูกสาว แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้เสียนิสัย ถึงแม้ว่าภายนอกเธอจะดูเย็นชาแต่จริงๆแล้วเธอก็เป็นคนจิตใจดีคนหนึ่ง รู้เท่าทันคน จนถึงขั้นร้ายกาจนิดหน่อย
น้องชาย ? ....
โจควอนเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อกาอิน ซึ่งสมัยตอนเด็กๆ บ้านของทั้งคู่อยู่ติดกัน ด้วยความที่อายุต่างกันไม่มาก ทำให้กาอินและโจควอนสนิทกันมาก จนเมื่อตอนกาอินอายุ 13 ขวบ ครอบครัวเธอต้องย้ายไปอยู่ที่ปูซาน เพราะว่าพ่อของเธอได้งานใหม่ที่นั่น ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันอีกเลย

“ฮัลโหล กาอินเหรอลูก”
“ค่ะแม่ ... แม่โทรมามีอะไรหรอคะ”
“คือหนูจำโจควอนได้ไหม ?”
“อ้อ ... จำได้ซิคะ”ใครจะไปลืมเด็กนั่นลงกัน
“คือว่าน้องสอบเข้าได้ที่มหาวิทยาลัยเดียวกับลูกหน่ะ”
“จริงหรอคะแม่ !”น้ำเสียงของเธอดูมีความสุขอย่างปิดไม่อยู่
“จริงจ่ะ แต่ว่านะ น้องยังไม่มีที่อยู่เลย ให้น้องเขาไปพักที่คอนโดหนูได้ไหม คือแม่เข้าใจนะ ว่าน้องเป็นผู้ชายแล้วลูกเป็นผู้ห...”
“ได้ซิคะแม่ ให้ควอนนี่มาอยู่กับหนูนี่แหละ จะได้ไม่ต้องเสียค่าที่พัก อีกอย่างคอนโดหนูก็มีสองห้องนอนด้วย หนูจะได้มีเพื่อนมาอยู่ด้วยกัน”กาอินตอบรับแม่ทันที แค่คิดว่าจะได้เจ้าเด็กดื้อนั่นมาอยู่ด้วยกัน เธอก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้คิดถึงเรื่องความเป็นหญิงหรือความเป็นชาย เพราะเธอคิดอยู่เสมอว่าโจควอนเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆของเธอ


กาอินปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกประหม่าตั้งแต่ได้เจอเขาอีกครั้ง เด็กน้อยของเธอในวันนั้น วันนี้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี รูปร่างที่ดูกำยำซึ่งไม่รู้ว่าเขาไปมีตอนไหนทำให้เธอเขิน
แต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม โจควอนก็ยังเป็นโจควอน และก็ยังเป็นเด็กดื้อของเธอเสมอ ตอนเด็กๆทั้งคู่เคยทำอย่างไร ในวันนี้ก็ยังคงทำอย่างนั้น ...
เพียงแต่ว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลกไป

“อ๊า ~นั่นมันร้อนนะ ค่อยๆกินซิ”กาอินได้แต่ร้องออกมาอย่างเป็นห่วง ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอก็เงยหน้าจากจานข้าวมาส่งยิ้มหวานให้
“จริงๆเลย นายเนี่ย !”ส่ายหัวเบาๆกับความเป็นเด็กของเขา ก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้า
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง ... ประธานบริษัทเขาพอใจไหม ?”
“ก็เหมือนเดิมแหละครับ ... คอผมจะแตกอยู่แล้วนูนา ~”โจควอนอ้อนกาอินด้วยการเอามือขึ้นมาจับคอตัวเองเรียกร้องความสงสาร
“ถ้าเขายังไม่เห็นความตั้งใจของนาย นายก็เลิกไปฝึกที่นั่นได้แล้ว อยู่บ้านพี่เฉยๆเนี่ยแหละ พี่เลี้ยงเธอได้อยู่แล้ว”
“นูนา ! นั่นมันควรจะเป็นคำพูดของผู้ชายที่พูดกับภรรยาไม่ใช่หรือไง ?”ชายหนุ่มหัวเสียนิดๆ แต่ก็รู้สึกดีกับคำพูดของกาอินไม่น้อย
“อ้าว ! เหรอ 5555”
“ผมว่านะ ตอนที่คุณแม่พี่ตั้งท้องพี่อยู่ จะต้องเกิดความผิดปกติของโครโมโซมแน่ !”
“อะไรของนาย ! นี่พี่จริงจังนะ พี่ไม่อยากให้น้องพี่ต้องไปทนทุกข์ทรมาน”เธอพูดด้วยความเป็นห่วง แต่กลับทำให้ใครบางคนหงุดหงิด
“ผมไม่อยากเป็นน้องพี่สักหน่อย”
“อะไร ? ไม่เป็นน้องแล้วจะเป็นอะไร ?”กาอินตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้ว่าหัวใจของเธอจะเต้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอกทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้
“พี่ก็แบบนี้ทุกที ก็ได้ ~ ถ้าวันหนึ่งผมมีแฟนขึ้นมา พี่ก็อย่ามาเสียใจก็แล้วกัน”
“ให้มันน้อยๆหน่อย ตราบใดที่นายไม่มีแฟนเป็นผู้ชาย นูนารับได้เสมอ”ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่ง เขามีแฟนขึ้นมาจริงๆ เธอจะทำใจได้ไหมนะ ?

ร่างสูงนอนเหยียดเต็มโซฟา โดยมีตักนิ่มๆของหญิงสาวเป็นหมอน มือเล็กของเธอถูกมือของโจควอนกุมไว้ที่แก้มเหมือนเคย ใบหน้าที่ดูอ่อนเพลียของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย เขาต้องเรียนแถมยังต้องไปฝึกที่ค่ายเพลงหลังเลิกเรียนทุกวัน จะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไรกัน
“นูนา ... เราสองคนเป็นอะไรกัน”เขาพูดทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดสนิท
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ หึ?”ยิ้มบางๆถูกระบายบนดวงหน้าหวานของเธอ
“ผมอยากรู้”
“ก็เป็นพี่น้องกันไง”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“ไม่ใช่ยังไง ?”
“ผมไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของคุณพ่อคุณแม่พี่ และพี่ก็ไม่ใช่ลูกของพ่อแม่ผม”
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แล้ว ...”กาอินเอ่ย
“เราไม่ได้เป็นแม้แต่ญาติกัน”
“แล้วยังไง ?”
“ทำไมเราไม่เป็นแฟนกันซักทีล่ะ ?”โจควอนลุกขึ้นมานั่งทั้งที่ยังจับมือของกาอินไว้ แล้วจ้องลึกไปยังดวงตาเล็กที่ฉายแวววูบไหวอยู่ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ไม่เคยคาดคิดว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะพูดกับเธอแบบนี้ หลบตาของเขาทันที เพราะทนไม่ได้กับการถูกจ้องมองสายตาแบบนั้นของเขา
“ก็เพราะว่า ....”หาคำตอบไม่ได้ เธอคำตอบไม่ได้จริงๆ
“นูนา ~ พี่ก็น่าจะรู้ว่าผมรักพี่”เขาสารภาพรักกับเธอ กาอินอยากจะเป็นลมอยู่ตรงนี้เสียให้ได้ ทำไมเขาถึงทำให้ใจเธอสั่นได้ถึงขนาดนี้
“ฉัน .. ไม่เคยรู้สักหน่อย”กาอินได้แต่ก้มหน้าลมด้วยความเขิน
“นูนา ~~เป็นแฟนกับผมเถอะนะ นะ นะ”นี่เป็นวิธีการขอเป็นแฟนใช่ไหม ? กาอินมองหน้าเขาอย่างเขินอาย เคยคิดวาดฝันเอาไว้ ว่าถ้าจะมีแฟน เขาจะต้องขอเธอเป็นแฟนอย่างโรแมนติก นี่มัน ...ไม่ใช่อย่างที่ฝันเอาไว้เลยสักนิด
แต่กลับอยากจะตอบตกลงไปทันที
ก็ยังตอบตกลงไม่ได้อยู่ดี เวลานี้โจควอนควรจะตั้งใจเรียนให้จบปีสุดท้าย ไม่อย่างนั้นแล้วพ่อและแม่ของโจควอนอาจจะผิดหวังในตัวเธอและไม่ยอมให้เธอเป็นลูกสะใภ้ได้ ... ไม่ใช่แล้ว หญิงสาวรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปทันที
“อะไรกัน พี่จะปฏิเสธผมด้วยการส่ายหัวแบบนั้นอ่ะนะ”กาอินได้แต่ยิ้มแห้งๆที่เธอเผลอทำท่าประหลาดๆออกไป ต้นเหตุก็เป็นเพราะคนข้างกายไม่ใช่ใครที่ไหน
“พี่เป็นแฟนกับนายไม่ได้หรอก”ปรับสีหน้าให้เรียบเฉยตามแบบฉบับของเธอ ถึงแม้ว่าเลือดจะฝาดอยู่เต็มใบหน้าก็ตามที
“ทำไมอ่ะ ?”
“เพราะว่านายเป็นน้องชายของพี่ไง”
“อะไรของพี่เนี่ย !”โจควอนหัวเสียกับคำตอบของเธอ
“อย่าพึ่งโมโหไปซิ ~ จำเอาไว้นะควอนอา ... นายคือคนที่สำคัญที่สุดของพี่ ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปก็ตาม แต่พี่รับรองว่าใจของพี่ไม่มีวันเปลี่ยนแน่”คำสัญญาที่เธอพูดออกไปทำให้คนฟังหัวใจพองโต
“นูนา...”
“ตอนนี้ ทั้งพี่และนายต่างยังไม่พร้อมกันทั้งคู่ ... นายเข้าใจใช่ไหม ? นายรอพี่ได้รึเปล่า ?”เขาไม่ตอบอะไรเธอนอกจากกอดเธอเอาไว้ ทำไมเขาจะรอไม่ได้ ต่อให้ต้องรอทั้งชีวิตเขาก็ยอม
“ผมรอได้ แต่ผมอยากรู้แค่ว่า พี่รักผมรึเปล่า”
“ทำไม ... ฉันจะไม่รักนายล่ะ”ชายหนุ่มผละออกจากร่างบางช้าๆ สบตาเธอนิ่ง
“พี่ก็จะเป็นคนที่ผมรักและเป็นคนที่สำคัญที่สุดของผมตลอดไปเหมือนกันครับ”ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องได้ชื่อว่าเป็นคนรัก เพียงแต่รู้ในใจเสมอว่าเรารักกัน เป็นคนที่สำคัญที่สุดของกันและกันตลอดไปก็เพียงพอ ... เพียงแต่มีความรักให้แก่เท่านั้น หัวใจทั้งสองดวงก็จะไม่มีวันแยกจากกัน
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน เพียงแค่เราเข้าใจก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้


จบ ...
.
.
.
.
.
.

หรือยัง ...



ริมฝีปากบางถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของใครสักคนหนึ่ง ด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยจึงไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใด แขนเรียวเริ่มยกขึ้นหาที่ยึดเหนี่ยว ดวงตาเล็กยังคงปิดสนิทอยู่ หลังจากหลับเป็นตายตั้งแต่อาบน้ำเสร็จเมื่อคืน ลิ้นร้อนถูกแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็ก รู้สึกร้อนจนแทบเป็นไฟ หากแต่อ่อนหวานจนยากที่จะลืมเลือน มือร้อนๆของผู้ที่ทาบทับอยู่บนตัวเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เริ่มซุกซน สัมผัสร่างบางไปทั่ว เหมือนเหล็กร้อนที่ทาบทับร่างกาย อยากจะปฏิเสธสัมผัสนั้น แต่มือเล็กกลับรั้งให้เข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม ก่อนที่สติสุดท้ายจะหลุดลอย
กลับรู้สึกได้ว่านี่มันเหมือนจริง ... ซะจนไม่ใช่ความฝัน
ดวงตาเรียวเบิกโพรงขึ้นทันทีและสะบัดตัวหนีสุดแรงจนร่างสูงกระเด็นไปตกที่พื้นข้างเตียง ร่างบางสำรวจเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี้ของตัวเอง แล้วหันไปมองต้นเหตุอย่างเอาเรื่อง
“ควอนอา !!!!!”เสียงแหบๆตวาดลั่น ความรู้สึกมากมายประดังเข้ามา จะว่าโกรธก็โกรธ จะว่าอายก็อาย แต่ก็ไม่รู้ทำไม ถึงรู้สึกชอบ ..
“นูนา ~ ผมเจ็บนะ”มือของเขาจับที่สะโพกส่วนทีกระแทกลงกับพื้นห้องเต็มๆอย่างเจ็บปวด
“นายทำอะไรของนาย !!! นายจะลักหลับฉันรึไง”ใบหน้าสวยร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคิดถึงสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น
“ผมเปล่านะ ผมแค่จะมา Morning Kiss เฉยๆ แต่นูนายั่วผมอ่ะ”คำตอบของเขาทำให้เธออึ้ง หน้าของเธอแดงด้วยความอับอาย
“ฉันไปยั่วนายตอนไหน ฮะ !!!! ?”
“จริงๆเลย ผมจะพูดยังกับพี่ดี”ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นมาทั้งที่ยังจับสะโพกอยู่
“ฉันซิ ต้องพูดกับนายแบบนั้นหน่ะ”
“เฮ้อ .... พี่นี่ ....เข้าใจอะไรยากจริง ...”เขายังคงไม่พูดอะไร และยังเดินเนียนออกไปนอกห้องทันที ใช่ว่าเขาเองไม่เขิน เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ... ก็กาอิน ... นี่เขาเป็นผู้ชายบ้ากามใช่ไหม ? เขาถามตัวเองอยู่ในใจ
“เดี๋ยวสิ ! นายจะเดินหนีพี่แบบนี้ไม่ได้นะ”กาอินรีบลุกลงจากเตียงแล้วเดินมาจับแขนโจควอนเอาไว้
“อะไรอีกล่ะ นูนา”เขาทำหน้าหงุดหงิดใส่เธอกลบเกลื่อน
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะ นายตอบฉันมาก่อน ...”ชายหนุ่มรู้สึกหวาดระแวงกับคำถามของกาอิน เขาจะโดนอะไรไหมนะ ?
“นายไปหัดจูบกับใครมา !!!!!!”ผิดคาด แต่คำถามของกาอินทำให้เขาตั้งตัวไม่ถูกยิ่งกว่าเดิม
“ไม่นะ ~ ผมไม่เคยจูบกับใครเลย นอกจากนูนา แค่คนเดียว”
“อย่ามาโกหก ! ไหนบอกไม่เคยมีจูบแรกไง !! ทำไมนายจูบเก่งแบบนี้เล่า ? !!!”พูดจบกาอินก็พึ่งรู้สึกตัว นี่เธอพูดอะไรออกไป ...
“อะไรนะ !!”
“เปล่า ~”กลายเป็นเธอ ที่เดินหนีเขาเข้าห้องไปแทน
“อะไรของพี่เนี่ย พี่นี่ตลกจัง”มือนุ่มของเขาสัมผัสที่ศีรษะของเธอเบาๆอย่างปลอบโยน
“อะไร ~ ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย ตกลงนายไปหัดจูบกับใครมา ?”โจควอนเดินเข้ามาแล้วกระซิบข้างๆหูของกาอินเบาๆ
“กับพี่นั่นแหละ ทุกเช้าเลย”พูดเสร็จชายหนุ่มก็รีบวิ่งหนีเธอทันที
“โจควอน !!! กลับมานี่นะ ~~~”

จบ ...

จริงๆเหรอ ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.

“โอเคๆๆๆ ผมจะไม่จูบนูนาแล้วก็ได้ .... ถ้านูนาไม่ยอม”
“ไม่มีวันที่ฉันจะยอมหรอกย่ะ !”


จบบริบูรณ์ >/////<